kəc

1.

sif. <fars.>

1. Əyri. Qoy börkünü kəc qaşının üstünə, fırılda; Kəndin kimi bir lotiyimeydanını görcək. M. Ə. S.. İri, tutqun gözü, acıqlı qaşı; Etinasız, qürurlu, kəc baxışı. A. S.. Kəc baxmaq – əyri baxmaq, pis niyyətlə baxmaq, pis gözlə baxmaq, etibarsızlıq göstərmək. Ustadına kəc baxanın gözlərinə qan damar. (Ata. sözü). <Mirsadıq:> Hərgah başınızdakı papaqdırsa, sizi ona and verirəm, mənim arvad-uşağıma kəc baxmayın. M. S. O.. Qorxmamışıq dost görünən düşmənlərin qınağından; Toy tutmuşuq kəc baxanın göyünə də, ağına da. R. R..

2. Tərs, höcət. Kəc adam. – <Qapıçı:> Yaxşı tanıyıram kəc Əxistanı; Ya məni boğazdan çəkdirər dara; Ya da ki, saldırar daş zindanlara. M. R.. Kəc başlamaq – tərsliyə başlamaq, inad eləmək, ziddinə getmək, əksinə hərəkət etmək. <Məmişov:> Sən ki mənimlə kəc başladın, mən də məsələni yuxarılara keçirərəm. M. İ.. Kəc danışmaq – əksinə danışmaq, tərs-tərs danışmaq.

2.

bax gəc.